Een ontmoeting in de lucht – het verhaal van twee valken

In juni 2024 trok ik samen met mijn zoon Francis op rondreis door Frankrijk — een reis gedreven door nieuwsgierigheid, kunst en onze gedeelde liefde voor de natuur. Eén van de meest gedenkwaardige haltes was het bezoek aan kunstenaar Olivier Bertrand en zijn vrouw Caroline. Twee dagen lang verbleven we in hun warme, gastvrije huis, te midden van de rust van de Provence.

Olivier exposeert sinds april 2023 in de Early Birds Art Gallery — een galerie waar ook mijn werk te zien is. Daar ontmoette ik zijn sculpturen voor het eerst in levenden lijve. Vanaf het eerste moment werd ik gegrepen. Zijn werk is rauw en poëtisch tegelijk, en raakte me recht in het hart.

Het was eigenlijk Francis die Olivier via Instagram had ontdekt. Hij was diep onder de indruk van de originaliteit en expressieve kracht van zijn creaties. Toen hij me Olivier’s werk liet zien, voelde ik meteen diezelfde fascinatie. Toch had ik in het begin mijn bedenkingen. Karton? Kon zo’n vergankelijk materiaal wel een plaats vinden in de wereld van serieuze kunstverzamelaars?

Maar die twijfel verdween snel. Olivier’s werk spreekt voor zich — en het spreekt krachtig. Intussen hebben zijn sculpturen hun weg gevonden naar tal van collecties in Europa. Wat eerst fragiel leek, is in zijn handen uitgegroeid tot een volwaardig artistiek medium, vol zeggingskracht.

Tijdens ons verblijf raakten Olivier en ik in gesprek over onze beider trajecten als kunstenaar. Op een avond vertelde ik hem over een beeld dat me al jaren bezighield: arenden die hoog in de lucht elkaars poten grijpen, en samen tollend door het luchtruim duiken in een acrobatische dans, om elkaar vlak voor het einde weer los te laten. Dat vluchtige moment van verbondenheid intrigeerde me — en ik stelde voor om er samen een sculptuur rond te maken.

Het idee sloeg meteen aan. Maar in plaats van arenden kozen we voor twee slechtvalken — kleiner, sneller, even krachtig — gevangen in dat ene, betekenisvolle ogenblik waarop hun vlucht elkaar raakt.


Omdat mijn creatieproces meer tijd vraagt, begon ik alvast aan mijn bronzen valk. Toen die klaar was in wax, begon Olivier aan de zijne, in zijn kenmerkende materiaal: karton. Maanden later reisde ik opnieuw af naar Zuid-Frankrijk, met mijn afgewerkte valk onder de arm, om samen de laatste hand te leggen aan ons gezamenlijke werk.

Toen ik Olivier’s valk voor het eerst zag, werd ik opnieuw geraakt. De expressieve kracht die hij in karton weet te leggen, is ronduit indrukwekkend. Het moment waarop onze twee vogels met elkaar verbonden werden — zijn lichte, luchtige vorm met mijn massieve brons — voelde als een klein wonder. Als een vlucht, gevangen in materie.

Met zorg had Olivier vier ijzerdraadpunten voorzien waarmee zijn valk aan de mijne werd bevestigd — een technisch gebaar, maar ook een tedere handeling. Enkele uren later was het werk klaar om gefotografeerd te worden.

Mijn valk moest nog gepatineerd worden, maar eerst moesten in de bronsgieterij de bevestigingspunten definitief worden vast gelast. Toch twijfelden we: de natuurlijke kleur van het brons vormde een onverwacht mooie harmonie met het karton. De tinten lagen zo dicht bij elkaar, dat we overwogen om het brons gewoon zo te laten — puur, levend, onaangetast.

Dit eerste exemplaar, E.A. I/IV, is het originele werk: mijn bronzen valk, afgewerkt en gepatineerd, verbonden met Olivier’s unieke kartonnen valk.

Samen dienen we dit werk in voor de internationale tentoonstelling Birds in Art 2025. We kijken reikhalzend uit naar de reacties — van het publiek, van het museum, en van iedereen die houdt van vogels, van kunst, en van verhalen die zich afspelen tussen hemel en aarde.